Σχετικά με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Συρία και Κουρδιστάν

Θα μπορούσε κανείς να περιμένει πως μια κρίση τέτοιας κλίμακας, όπως αυτή που μαστίζει σήμερα τη Συρία και το Ιράκ, θα προκαλούσε μια μαζική χερσαία ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση. Όμως η κυβέρνηση Ομπάμα απέρριψε αυτό το ενδεχόμενο. Με βάση την αποτυχία τους στο Ιράκ, οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν ότι για τη διευθέτηση τέτοιων προβλημάτων δεν αρκεί να εισβάλλουν σε μια χώρα, αλλά πρέπει επίσης να είναι σε θέση να εγκαθιστούν και να διατηρούν εκεί μια σταθερή κυβέρνηση. Πρόκειται γι’ αυτό που ακούμε να αποκαλείται από τα μέσα ενημέρωσης « Δόγμα Ομπάμα ».

Οι ιμπεριαλιστές δεν (ξανα)εισέβαλαν μαζικά στη Συρία και στο Ιράκ επειδή συνειδητοποιούν ότι, παρά τη στρατιωτική τους ισχύ, αντιμετωπίζουν πολιτική αδυναμία. Συν το γεγονός ότι μια εισβολή στις δύο αυτές χώρες θα δημιουργούσε αντιδράσεις από πλευράς της Ρωσίας και του Ιράν. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία όρεξη να εμπλακούν σε πολυδάπανες στρατιωτικές κατοχές και διπλωματικές αντιπαραθέσεις. Όσο για τη Γαλλία, αυτή ούτως ή άλλως δεν μπορεί να έχει τέτοιας εμβέλειας φιλοδοξίες : δεν είναι σε θέση να κατέχει χώρες όπως η Συρία ή το Ιράκ.

Έχουμε ήδη επισημάνει ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στρατιωτικές, οικονομικές ή διπλωματικές, είτε είναι άμεσες είτε έμμεσες, από τη στιγμή που εντείνουν την αντίφαση μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών και λαών υπό την κυριαρχία τους, γεννούν τέτοιου είδους καταστάσεις κρίσης που, καθώς φαίνεται, είναι ανεξέλεγκτες. Το μόνο που καταφέρνουν αυτές οι επεμβάσεις είναι να πυροδοτούν, ή τουλάχιστον να σπέρνουν το χάος. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια υπολογισμένη και συνειδητή βούληση των ιμπεριαλιστών, σε αντίθεση με αυτό που θα μπορούσαν να ισχυριστούν οι συνωμοσιολόγοι, πράγμα που ισοδυναμεί με υπερεκτίμηση της ικανότητας των ιμπεριαλιστών να ελέγχουν τις αντιφάσεις των πολιτικών τους. Πρόκειται απλώς για το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), όπου ολόκληρες περιοχές της επικράτειας βρίσκονται εδώ και δεκαετίες υπό τον έλεγχο αιμοσταγών παραστρατιωτικών ομάδων, συνιστά παράδειγμα της διαιώνισης τέτοιων καταστάσεων. Είναι η απτή ένδειξη της κρίσης του ιμπεριαλισμού. Οι επιθέσεις που δεχόμαστε εδώ στη Γαλλία δεν είναι παρά μία από τις συνέπειες αυτής της κρίσης, η οποία επεκτείνεται στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Και καλό είναι να επισημάνουμε ότι αυτό που ζήσαμε στις 13 Νοέμβρη στο Παρίσι ή στις 14 Ιουλίου στη Νίκαια δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που υφίστανται διαρκώς οι Σύριοι (βομβαρδισμοί στο Χαλέπι) ή οι Κογκολέζοι.

Το « Δόγμα Ομπάμα » αναδεικνύει επιπλέον το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές είναι πιο αδύναμοι απ’ όσο νομίζουμε, πως δεν μπορούν να ελέγχουν τα πάντα. Αυτό το γεγονός είναι εξ αντικειμένου ενθαρρυντικό για τους καταπιεζόμενους και τους εκμεταλλευόμενους, δίχως να σημαίνει πως οι αδυναμίες των ιμπεριαλιστών θα οδηγήσουν κατ’ ανάγκη σε ενδυνάμωση του στρατοπέδου του λαού.

Έχει επίσης σημασία να αντιπαρατεθούμε στον κάλπικο και οπορτουνιστικό « αντιιμπεριαλισμό », που εκφράζεται με την υποστήριξη του φασιστικού καθεστώτος του Άσαντ ή των στρατιωτικών επεμβάσεων της Ρωσίας και του Ιράν στη Συρία, με το πρόσχημα ότι όλες οι συμμαχίες δικαιολογούνται προκειμένου να αντιταχθούμε στην ηγεμονική βούληση της αμερικάνικης υπερδύναμης. Το γεγονός ότι το συριακό καθεστώς αντιτίθεται στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία δεν το καθιστά μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Άλλωστε, αυτό το καθεστώς χαίρει της απόλυτης υποστήριξης της Ρωσίας, η οποία είναι ξεκάθαρα μια ιμπεριαλιστική δύναμη (ανταγωνιστική των ΗΠΑ) που επιδιώκει να διατηρήσει και να επεκτείνει την επιρροή της.

Σχετικά με τη στρατιωτική συμμαχία των Κούρδων με τους ιμπεριαλιστές

Γεννιούνται πολλά ερωτηματικά αναφορικά με τους δεσμούς που διατηρούν το PYD, το ηγετικό κόμμα στη Ροζάβα, και τα ένοπλα τμήματά του, τα YPG/YPJ [1] με τους ιμπεριαλιστές. Η Voie Prolétarienne (VP) ανέκαθεν υποστήριζε τη γενική αρχή της αντίθεσης σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, άμεση ή έμμεση, στις χώρες υπό κυριαρχία.

Σήμερα, οι YPG/YPJ έχουν συνάψει ανοιχτή στρατιωτική συμμαχία με έναν ιμπεριαλιστικό συνασπισμό στη Συρία [2]. Αυτή η συμμαχία εδραιώθηκε στη διάρκεια της πολιορκίας στο Κομπάνι. Τη στιγμή εκείνη, αν δεν υπήρχαν οι μαζικές αεροπορικές επιδρομές των δυτικών δυνάμεων προς υποστήριξη των πολιορκημένων κουρδικών δυνάμεων, το πιο πιθανό είναι πως η Ροζάβα θα είχε ισοπεδωθεί από τον ISIS. Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές διαπίστωσαν ότι οι YPG αποτελούσαν τη μοναδική δύναμη επί τόπου ικανή να πολεμήσει με συνέπεια ενάντια στον ISIS. Όλες τους οι προσπάθειες να στήσουν τηλεκατευθυνόμενες μονάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού κατέληξαν συνολικά σε αποτυχία.

Η πολιτική που εφαρμόζουν την τρέχουσα περίοδο οι ιμπεριαλιστές έναντι του ISIS έχει βραχυπρόθεσμες βλέψεις. Υποστηρίζουν σήμερα τους Κούρδους ως τη μοναδική δύναμη που εναντιώνεται αποτελεσματικά στον ISIS. Και ταυτόχρονα υποστηρίζουν την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, η οποία μάχεται τους Κούρδους.

Εξάλλου, ο τουρκικός στρατός εισχώρησε στην Ροζάβα με κύριο στόχο να χτυπήσει τους Κούρδους, και όχι τόσο τον ISIS. Παρά ταύτα, οι ΗΠΑ επιδίωξαν να συνάψει η Τουρκία με τους Κούρδους μια μορφή συμφωνίας προκειμένου να μοιραστούν τον εδαφικό έλεγχο της βόρειας Συρίας, ενώ δήλωσαν ότι θα αντιτίθεντο στην κήρυξη ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους.

Οι στρατηγικές που προσπάθησαν να εφαρμόσουν ώστε να συγκροτήσουν δυνάμεις που θα βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους (Ελεύθερος Συριακός Στρατός, Εθνικό Συριακό Συμβούλιο κλπ), προκειμένου να ανατρέψουν τον Άσαντ και να εξολοθρέψουν τον ISIS, κατέληξαν σε αποτυχία. Κατόπιν τούτου, αναγκάστηκαν να διαπραγματευθούν με το συριακό καθεστώς και να υποστηρίξουν τις ήδη υπάρχουσες δυνάμεις ώστε, τουλάχιστον, να συγκρατήσουν την επέλαση του ISIS, δυνάμεις ωστόσο που έχουν πολιτικούς στόχους διαφορετικούς από τους δικούς τους. Έχουμε να κάνουμε με την ένδειξη ακόμη μιας σχετικής αδυναμίας των ιμπεριαλιστών. Την ίδια στιγμή, είναι βέβαιο ότι ευελπιστούν να διαφθείρουν το κουρδικό κίνημα έτσι ώστε να το κάνουν να αποποιηθεί τον αρχικό του στόχο, να το μετατρέψουν σε καθαρά φιλοϊμπεριαλιστική δύναμη, στα πρότυπα της αυτοαποκαλούμενης « Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν » στο Ιράκ, την οποία ανέθεσαν οι ιμπεριαλιστές στην κλίκα του Μπαρζανί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες τούς προμήθευσαν όπλα. Ειδικές δυνάμεις δυτικών χωρών (αμερικανικές, βρετανικές και γαλλικές) μάχονται δίπλα στους YPG/YPJ, ίσως ακόμη και να τους εκπαιδεύουν. Οι συγκεκριμένες ειδικές δυνάμεις βρίσκονται εκεί, επιπλέον, για να συντονίζουν τα δυτικά αεροπορικά πλήγματα με τις επιδρομές των YPG/YPJ κατά του ISIS. Μέχρι που η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε επειδή οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις φέρουν διακριτικά γαλόνια των YPG [3]. Αυτοί οι ιμπεριαλιστές στρατιωτικοί έφθασαν σε σημείο να εγκαταστήσουν δικές τους μόνιμες βάσεις στο έδαφος της Ροζάβα, με τη συναίνεση της τοπικής κυβέρνησης. Όλα αυτά είναι πασίγνωστα και τα παραδέχονται οι YPG/YPJ. Κάποια δημοσιογραφικά άρθρα (που βασίζονται σε δηλώσεις του συριακού καθεστώτος και του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) τονίζουν επίσης ότι οι Αμερικάνοι έχουν εγκαταστήσει (ή εγκαθιστούν τώρα) μια αεροπορική βάση στη βορειοανατολική Ροζάβα. Η πληροφορία αυτή, ωστόσο, δεν προέρχεται από αξιόπιστες πηγές. Και οι YPG την διέψευσαν [4].

Η υποστήριξη στο Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας στη Ροζάβα

Θέση της Voie Prolétarienne είναι η υποστήριξη του κινήματος χειραφέτησης των λαών, ιδίως του κουρδικού λαού, δίχως όμως να αποφεύγουμε τους προβληματισμούς μας . Από τη μια, θα βρεθούν ορισμένοι που θα χρησιμοποιήσουν αυτή τη συμμαχία ως πρόσχημα για να « πετάξουν το μωρό με τα νερά του λουτρού », να αμαυρώσουν τους αγώνες του κουρδικού λαού και να του αρνηθούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Από την άλλη, κάποιοι άλλοι θα πουν ότι, από τη στιγμή που οφείλουμε να υποστηρίζουμε τον κουρδικό λαό, δεν πρέπει να ασκούμε καμία κριτική στις οργανώσεις που ηγούνται του αγώνα του.

Όπως συμβαίνει και με τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στην υποστήριξη του απελευθερωτικού αγώνα του κουρδικού λαού από θέση αρχής, αφενός, και την υποστήριξη των διαφορετικών δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτό τον αγώνα, αφετέρου. Η ενεργή μας υποστήριξη προσανατολίζεται καταρχάς στις κομμουνιστικές και επαναστατικές οργανώσεις της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, όπως το TKP/ML ή το MLKP [5].

Η υποστήριξη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος πρέπει πρώτα και κύρια να εκφράζεται ως πολιτική στήριξη των επαναστατικών δυνάμεων, και να μην έχει κατά κύριο λόγο ανθρωπιστικό χαρακτήρα.
Η ανθρωπιστική παρέμβαση είναι μεν αναγκαία, στο βαθμό που επιτρέπει το ζωντάνεμα της διεθνούς αλληλεγγύης, οφείλει ωστόσο να κατευθύνεται από πολιτικά κριτήρια. Μια τέτοια υποστήριξη δεν αποκλείει την ντόμπρα και ειλικρινή κριτική έναντι των κουρδικών οργανώσεων από τη στιγμή που διαφωνούμε με αυτές. Αυτή τη στάση κρατά η OCML-VP από τη στιγμή που συμμετέχει σε μια εκστρατεία υποστήριξης του Διεθνούς Τάγματος Ελευθερίας – IFB – στην Ροζάβα, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας [6]. Το Τάγμα αυτό ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2015 και απαρτίζεται από ξένους επαναστάτες, αναρχικούς και κομμουνιστές, που μάχονται στο πλευρό των Κούρδων της Ροζάβα [7]. Το Τάγμα πολεμά υπό τη στρατιωτική καθοδήγηση των YPG/YPJ.

Ακριβώς το αντίθετο πράττει ο Διεθνής Συντονισμός Επαναστατικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICOR) στο πλαίσιο της εκστρατείας του με την ονομασία « Διεθνής Ταξιαρχία για το Κομπάνι » [8]. Πράγματι, ο ICOR αναπτύσσει μια πολιτική εκστρατεία υποστήριξης του κουρδικού λαού δίχως καμία κριτική διάθεση απέναντι στην ηγεσία του PYD, γεγονός που στην πράξη τον οδηγεί σε μια ανούσια και απολίτικη ανθρωπιστική δράση (σχέδιο ανέγερσης ενός νοσοκομείου).

Το Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας και οι διαφορετικές συνιστώσες του έχουν αυτόνομη πολιτική έκφραση. Σε δηλώσεις του κατήγγειλε ξεκάθαρα τον ιμπεριαλισμό [9], ενώ μία από τις ταξιαρχίες του έθεσε υπό αίρεση τη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ [10]. Από την άλλη, ορισμένες δυνάμεις που συμμετέχουν σε αυτό το Τάγμα, όπως το TKP/ML [11], προειδοποίησαν για τους κινδύνους που ενέχει αυτή η συμμαχία.

Το γεγονός ότι η OCML-VP αποφάσισε να συμμετάσχει σε αυτή την εκστρατεία τον Ιανουάριο του 2016 οφείλεται στο ότι θεωρούμε πως αυτή προβάλλει μια σαφή αντιιμπεριαλιστική και επαναστατική οπτική αναφορικά με την κατάσταση στην περιοχή, και συνάμα στηρίζουμε, ακόμη και εμπράκτως, τις επαναστατικές δυνάμεις που ενεργοποιούνται στη σύρραξη. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουμε οργανώσει και συμμετάσχει σε διάφορες δράσεις [12], μαζέψαμε χιλιάδες ευρώ, διαδώσαμε στην γαλλική γλώσσα τις θέσεις του Διεθνούς Τάγματος [13] κ.ά.

Πρόκειται για συγκεκριμένο τρόπο ανταλλαγής απόψεων με τους ανθρώπους γύρω μας σχετικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, αναδεικνύοντας την ύπαρξη προοδευτικών και επαναστατικών δυνάμεων και πείθοντάς τους ότι, αν και όλα αυτά διαδραματίζονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας, δεν σημαίνει πως είμαστε ανήμποροι : είναι ένας τρόπος καταπολέμησης της απογοήτευσης και της παραίτησης. Άλλωστε, αυτή η εκστρατεία στέφθηκε με επιτυχία, καθώς έδωσε τη δυνατότητα συγκέντρωσης δεκάδων χιλιάδων ευρώ στην Ευρώπη, αποστολής εκατοντάδων αιμοστατικών επιδέσμων και ευρείας δημοσιότητας του Διεθνούς Τάγματος.

Και σε τελευταία ανάλυση, για να νομιμοποιείται κάποιος να ασκεί κριτική και να εκφράζει άποψη, δεν αρκεί να είναι θεατής των γεγονότων : πρέπει να συμμετέχει στον αγώνα. Αυτό ακριβώς επιδιώκουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας.

Θα μπορούσε κανείς να « συμμαχήσει με το διάβολο » ;

Υπάρχει λοιπόν μια αντίφαση ανάμεσα στο να είναι κανείς « γενικώς » ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στο να παραδέχεται ότι σε κάποιες συγκυρίες υπάρχει η ανάγκη σύναψης συμμαχιών. Προφανώς, εκείνο που καθορίζει την κύρια πλευρά είναι η ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, η εκτίμηση του συσχετισμού δύναμης των μεν και των δε και του κατά πόσο μπορούν οι προοδευτικές δυνάμεις να βασίζονται στις ίδιες τους τις δυνάμεις δίχως να χρειάζεται να συνάπτουν τέτοιου είδους συμμαχίες.

Κάθε μορφής στρατιωτικές συμμαχίες με τους ιμπεριαλιστές κρύβουν σοβαρούς κινδύνους, διότι οι στόχοι των ιμπεριαλιστών είναι διαμετρικά αντίθετοι προς τον στόχο της χειραφέτησης των λαών, καθώς ευελπιστούν πως η συμμαχία τους στη Ροζάβα θα διασφαλίσει τη μόνιμη παρουσία τους στη Συρία. Και διότι οι ιμπεριαλιστές είναι υπαίτιοι για τη γενική κατάσταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή. Από ιστορικής σκοπιάς, η αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό παραμένει η κύρια αντίθεση για τους λαούς της περιοχής, και η σημερινή συμμαχία δεν μπορεί παρά να είναι τακτικού χαρακτήρα και προσωρινή.

Ήδη παρατηρούμε ότι οι βίαιες στρατιωτικές τακτικές που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστές έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη στρατιωτική τακτική των κομμουνιστών. Έτσι, οι αεροπορικές επιδρομές των Δυτικών προς υποστήριξη των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων έχουν ήδη οδηγήσει σε σφαγές του άμαχου πληθυσμού. Το να αποδεχόμαστε την παρουσία ιμπεριαλιστών στρατιωτικών στη Ροζάβα, σημαίνει πως επωμιζόμαστε τον κίνδυνο να τους αφήσουμε να καταλάβουν θέσεις, να προβαίνουν σε κατασκοπεία, να προσπαθούν να προσηλυτίσουν ορισμένες δυνάμεις. Και είναι σίγουρο πως θα το κάνουν. Σε κάποια δεδομένη στιγμή, θα σημάνει η ώρα της αλήθειας. Το PYD καλείται να επιλέξει ανάμεσα στη συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό και την πάλη για τα εθνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του κουρδικού λαού. Οι ιμπεριαλιστές, με πρωτεργάτες τις ΗΠΑ, δεν κρύβουν άλλωστε πως σε καμιά περίπτωση δεν επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Το έχουν εξάλλου αποδείξει πολλές φορές κατά το παρελθόν [14].
Θα ήταν υπερβολή το να ισχυριστούμε ότι οι YPG/YPJ μάχονται « υπό την καθοδήγηση των ιμπεριαλιστών ». Υψηλά ιστάμενοι ηγέτες του PKK και του PYD [15], όπως ο Rıza Altun [16], ο Cemil Bayık [17] ή ο Saleh Muslim [18], έχουν δηλώσει δημοσίως ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επεμβαίνουν πρώτα και κύρια για την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων και όχι των συμφερόντων των λαών, πως οι δεσμεύσεις τους δεν είναι αξιόπιστες, και άλλα πολλά.

Εντούτοις, δεν αρκεί το γεγονός ότι η καθοδήγηση του κουρδικού κινήματος εκφράζει δημοσίως την καχυποψία της απέναντι στους ιμπεριαλιστές. Υπάρχουν δύο παράγοντες, εξάλλου, που είναι απαραίτητοι : κατά πρώτον, ποια όρια τίθενται στην ουσιαστική διείσδυση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Συρία ; Κατά δεύτερον, σε ποιο βαθμό έχουν οι λαϊκές μάζες εκπαιδευθεί ώστε να εκδηλώνουν αντιιμπεριαλιστική διάθεση ;

Ήδη εξαρχής μάς προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι, κατά τα φαινόμενα, η κυβέρνηση της Ροζάβα δεν έθεσε ξεκάθαρους όρους αναφορικά με την όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι κουρδικές δυνάμεις αποδέχθηκαν στην αρχή μια αεροπορική υποστήριξη, έπειτα την παραλαβή οπλισμού, στη συνέχεια την παρουσία ανδρών των ειδικών αμερικανικών ή γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων, και τέλος την εγκατάσταση από τις δυνάμεις αυτές των δικών τους βάσεων και τη διακίνηση των ίδιων τους των τεθωρακισμένων οχημάτων. Όταν ξέσπασαν συγκρούσεις κατά μήκος της μεθορίου μεταξύ των YPG/YPJ και του τουρκικού στρατού, οι στρατιώτες των ΗΠΑ παρεμβάλλονταν ενίοτε ανάμεσα στους δύο αντιμαχόμενους. Πού βρίσκεται συνεπώς το όριο ανάμεσα στη στρατιωτική βοήθεια που μπορεί να γίνει αποδεκτή δίχως να τεθεί σε κίνδυνο η δημοκρατική και λαϊκή εξουσία, και σε αυτήν που στρώνει το έδαφος ώστε να βρεθούν στο μέλλον οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε θέση να επιβληθούν διά της βίας ; Υπάρχουν στην ίδια τη Ροζάβα δυνάμεις με σαφή αντιδραστικό χαρακτήρα, όπως κάποιοι πολέμαρχοι αραβικών φυλών ή ένα τμήμα του κουρδικού πληθυσμού που υποστηρίζει τη φατρία του Μπαρζανί, οι οποίες ναι μεν υποχρεώνονται σήμερα να δεχθούν την ηγεσία των δημοκρατικών δυνάμεων αλλά που ενδέχεται στο μέλλον να ταχθούν στο πλευρό των ιμπεριαλιστών όταν οι τελευταίοι στραφούν ενάντια στις δημοκρατικές δυνάμεις. Και η σύγκρουση αυτή θα ξεσπάσει κατ’ ανάγκην σε περίπτωση που η κυβέρνηση της Ροζάβα επιμείνει στη δημοκρατική της γραμμή.

Από την άλλη, παρ’ ότι η κεντρική καθοδήγηση του κουρδικού κινήματος εκφράζει, τουλάχιστον στα λόγια, μια αντιιμπεριαλιστική άποψη, το ίδιο δεν ισχύει για όλες του τις οργανωμένες δυνάμεις. Στην Ευρώπη, για παράδειγμα, οι δυνάμεις αυτές εκφράζουν θέσεις με τις οποίες δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, καθώς δεν διευκρινίζουν με σαφήνεια τι είναι ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, ένας εχθρός των λαών, και σπέρνουν αυταπάτες όσον αφορά εκείνο που θα μπορούσε να αναμένει ο κουρδικός λαός, π.χ., από τη γαλλική κυβέρνηση ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση [19].

Η σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευκτη

Η συμμαχία ανάμεσα σε επαναστατικά κινήματα και ιμπεριαλιστικά κράτη ήταν κάποιες φορές δικαιολογημένη. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το αντιφασιστικό μέτωπο περιελάμβανε δικαίως τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Η στρατιωτική συμμαχία μεταξύ των δυνάμεων της λαϊκής αντίστασης και των συμμαχικών στρατών ήταν δίκαιη, με σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών, την αποστολή οπλισμού κ.ά.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είχε τότε δεχθεί όπλα και στρατιωτική εξάσκηση από αμερικανούς πράκτορες, όπως επίσης και την παρουσία αεροπορικών βάσεων στις απελευθερωμένες περιοχές, προκειμένου να βομβαρδισθεί η Ιαπωνία. Αλλού, τα αντάρτικα κινήματα υπό την καθοδήγηση κομμουνιστικών κομμάτων, στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία ή στην Ελλάδα, είχαν επαρκή δύναμη ώστε να μπορούν να απελευθερώσουν μόνα τους τις χώρες τους, και χρειάστηκαν πολύ ελάχιστη εξωτερική βοήθεια.

Το 1944, κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο στη Γαλλία. Θα ήταν μια σωστή απόφαση να συνάψει η λαϊκή αντίσταση, υπό την καθοδήγηση του ΓΚΚ, μια τακτική συμμαχία με τις συμμαχικές δυνάμεις. Ωστόσο, το ΓΚΚ κράτησε οπορτουνιστική στάση όταν υποτάχθηκε στον Ντε Γκολ και στο διευθυντήριο του αντιφασιστικού κινήματος (Jean Moulin), ενώ τη στιγμή της Απελευθέρωσης κράτησε προδοτική στάση όταν διατήρησε ένα ενιαίο μέτωπο με την αστική τάξη προκειμένου να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση του γαλλικού ιμπεριαλισμού.

Οποιαδήποτε συμμαχία μπορεί να επιχειρείται και να αντιμετωπίζεται εφόσον οι επαναστατικές δυνάμεις έχουν ξεκάθαρη αντίληψη των ορίων της συγκεκριμένης συμμαχίας και ότι κάποια μέρα θα χρειαστεί να τη διαλύσουν ώστε να προχωρήσουν μπροστά. Αυτό θα πρέπει να εξηγηθεί ξεκάθαρα στις λαϊκές μάζες. Μια στρατιωτική συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό, έστω και αν αιτιολογείται πρόσκαιρα, δεν απαλλάσσει του καθήκοντος να τού ασκείται δριμεία κριτική, να διαλύονται οι αυταπάτες για τη φύση του, στους κόλπους του κινήματος αλλά επίσης και δημοσίως. Τόσο στη Γαλλία όσο και στη Ροζάβα, οφείλουμε να καταγγέλλουμε τη διγλωσσία των ιμπεριαλιστών, να αναδεικνύουμε τις ευθύνες τους για την κατάσταση. Οφείλουμε να επισημαίνουμε τις αντιφάσεις της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Να καταγγέλλουμε την υποστήριξη που παρέχει σε φονταμενταλιστικές αντιδραστικές δυνάμεις [20] ενώ ισχυρίζεται πως τάχα καταπολεμά τον ISIS, τη διγλωσσία του όσον αφορά το καθεστώς Άσαντ, τη στήριξη που προσφέρει στο τουρκικό καθεστώς... Πρέπει να βοηθήσουμε τις λαϊκές μάζες να κατανοήσουν τι σημαίνει ιμπεριαλισμός και να παλέψουν εναντίον του.

Οφείλουμε ακόμη να διαφυλάσσουμε πάση θυσία την πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία του επαναστατικού κινήματος και να μη βρισκόμαστε σε κατάσταση εξάρτησης, οιασδήποτε μορφής, έναντι των ιμπεριαλιστών. Έστω και στο πλαίσιο της συμμαχίας, έχει ζωτική σημασία να διατηρείται μια στρατιωτική και πολιτική ανεξαρτησία, να διαφυλάσσονται τα μυστικά. Οι καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι πρέπει να επωφελούνται της συμμαχίας ώστε να αναπτύσσουν και να εδραιώνουν τις οργανώσεις τους. Πρέπει πρώτα και κύρια να στηρίζονται στις ίδιες τους τις δυνάμεις, αυτό είναι ένας χρυσός κανόνας του επαναστατικού κινήματος. Η κυβέρνηση της Ροζάβα είναι ο εκπρόσωπος του κουρδικού λαού στη Συρία. Το δημοκρατικό και αντιφασιστικό της πρόγραμμα ισοδυναμεί με την πιο προοδευτική εμπειρία στη Μέση Ανατολή, πράγμα που αποτελεί αντικειμενικό εμπόδιο στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Συνιστά μια αχτίδα ελπίδας σε κοινωνίες που κυριαρχούνται από τη φεουδαρχία, την πατριαρχία και τα φασιστικά καθεστώτα. Παρά ταύτα, οφείλουμε να διατηρούμε επιφυλάξεις αναφορικά με την εξέλιξη των πολιτικών αντιφάσεων, των συμμαχιών και της ανάμιξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που ανά πάσα στιγμή επιδιώκουν να διαφθείρουν τις εθνικές και δημοκρατικές δυνάμεις.
Η OCML-Voie Prolétarienne θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη θεμιτή αντίσταση του κουρδικού λαού. Αυτό προϋποθέτει την καταγγελία των ιμπεριαλιστών, πρώτα και κύρια του γαλλικού ιμπεριαλισμού, ως εχθρών των λαών της περιοχής. Αλλά επίσης και την υποστήριξη των επαναστατικών δυνάμεων που βρίσκονται επί τόπου, οι οποίες υπεραμύνονται ενός πολιτικού προγράμματος που θα οδηγήσει στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση [21].

OCML-Voie Prolétarienne, Αύγουστος 2017

Traduction
La déclaration en français : ICI